اعضای تعاونی مسکن فرهیختگان دانشگاه اراک، صاحبخانه‌های بی خانه!

به گزارش توليد ايرانی؛       به دنبال این مشکل، روز گذشته، دوشنبه یکم آذرماه تعدادی از این اعضا با تجمع در مقابل استانداری مرکزی اعتراض خود را اعلام کردند و از مسئولین تقاضای رسیدگی به وضعیت فعلی و تعیین تکلیف را داشتند.

یکی از این معترضین در این رابطه گفت: این تجمع توسط اعضای تعاونی فرهیختگان دانشگاه اراک برای بازپس گرفتن واحدهای مسکونی شان صورت گرفته است، این مشکل حدود ۸ سال است که ادامه دارد.

حبیبی در تشریح ماجرا اظهار کرد: تعاونی دانشگاه با یک فرد حقیقی شریک می شود و به صورت شراکتی(زمین از فرد حقیقی و سرمایه از تعاونی به صورت ۵۰/۵۰) اقدام به ساخت تعدادی واحد مسکونی می کند که از مجموع 154 واحد آن، نیمی به دانشگاه تعلق می گیرد و نیمی به پیمانکار و مشکل ما مربوط به واحدهای سهم پیمانکار است.

تا سال ۹۷ شرایط به خوبی پیش رفت و ساخت و سازها انجام شد، اما در سال ۹۷ به سبب اختلافات مالی بین پیمانکار و تعاونی، درب واحدها از سوی پیمانکار بسته شد و اعضا دسترسی به واحدهای خود نداشتند و همین امر سبب شد تعاونی از این فرد شکایت کند تا از سوی دستگاه قضائیه این مهم پیگیری شود که البته تا به این جای کار نتیجه ای حاصل نشده است.

حبیبی بیان کرد: اعضای تعاونی حاضر در این تجمع؛ همه سهم خود را به صورت کامل پرداخت کرده اند و تعاونی نیز می گیود که پول را به صورت کامل به شریک خود پرداخت کرده و در نتیجه این افراد هیچگونه بدهکاری به تعاونی و شریک تعاونی ندارند، اما پیمانکار این مسئله را قبول ندارد و با وجود گذشت 5 سال از آماده شدن واحدها هنوز به ما اجازه ورود به واحدهایمان را نمی دهد و همین مهم سبب بروز مشکل برای اعضا شده است.

وی اظهار کرد: حدود دو سال است که اقساط وام مسکن نیز پرداخت می شود و برخی که هم اکنون مستاجر هستند، علاوه بر این قسط، کرایه خانه نیز پرداخت می کنند. این تجمع مسالمت آمیز برای تعیین تکلیف صورت گرفته تا یکی از مسئولین پاسخ ما را بدهد، هر جا که صحبت می کنیم می گویند مشکلی نیست و موضوع به زودی رفع خواهد شد اما هنوز هم اقدامی صورت نگرفته است. از مسئولین تقاضا داریم هرچه زودتر این مهم را تعیین تکلیف کنند.

اسباب و اثاثیه در واحدها زندانی شده اند!
وی ادامه داد: سال ۹۸ پیمانکار به یکسری از اعضا کلید واحد را برای تکمیل کردن واحدشان تحویل داد و برخی اثاث خود را به خانه بردند، اما با بسته شدن یکباره درب واحدها این افراد دیگر به اسباب خود نیز دسترسی ندارند و حتی یکبار که اعضا قصد ورود به منزل خود را داشتند با حمله نگهبانان مجتمع مواجه شدند و سر یکی از اعضا و دست فرد دیگر در این درگیری شکسته شد.

صاحبخانه بی خانه!
خانم خاکی نژاد که اسباب و اثاثیه اش در منزل مانده و درب قفل شده، در اینباره گفت: چند سال است که واحدی از تعاونی مسکن فرهیختگان اطلس خریداری کرده ایم که تا مرحله ای پیش رفت و اکنون قابل سکونت است، سال ۹۸ بنده کلید واحد را دریافت کرده و اثاث خود را به این واحد منتقل کردم اما پس از گذشت مدتی درب واحد قفل شده و من دیگر اجازه حضور در منزل را نداشتم.

حالا از یک طرف تمام زندگی من در این خانه است و از طرف دیگر قسط وام خانه ای را می دهیم که امکان رفت و آمد به آن را نداریم. بنده در حال حاضر با دو فرزند، هر هفته در منزل یکی از اقوام به سر می برم و شرایط سختی را سپری می کنم.

پرداخت اقساط برای خانه ای که نیست!
یکی دیگر از این اعضا اظهار کرد: بنده از مسئولین انتظار دارم به داد ما برسند، ۷۰ خانواده هستیم که با این موضوع درگیر شده ایم. الان ۲۵ مین قسط بانک مسکن را هم پرداخت کرده ام، اما اجازه ورود به خانه ام را ندارم و هیچکس هم به داد ما نمی رسد.


در دور باطل گرفتار شده ایم/همه مشکل را می دانند، اما کسی به دادمان نمی رسد
وی ادامه داد: سال ۹۲ سرمایه گذاری پروژه آغاز شد و قرار بود سال ۹۶ در واحدها ساکن شویم، اما تاکنون واحدی تحویل نگرفته ایم و هیچکس هم به داد ما نمی رسد، همه مسئولان مربوطه در جریان مشکل ما هستند اما هیچکس به داد ما نمی رسد و فقط در دور باطل گرفتار شده ایم.

خانم باقری اضافه کرد: با تحمل شرایط مستاجری و سختی های فراوان سرمایه لازم را برای خرید این خانه تهیه کردیم؛ سال ۹۸ به ما کلید تحویل دادند و برخی وسایل خود را به داخل خانه بردیم، اما ما را بیرون کردند و زمانی که حق خود را طلب کردیم با شکلی بد با ما برخورد کردند و به نوعی ما بدهکار پیمانکار هم شدیم. دادگاه ها شروع شده، اما واقعا عملکرد آنها ضعیف است، ما حق خود را می خواهیم و چیز زیادی طلب نداریم. اگر هر مسئله دیگری وجود دارد بین مسئول تعاونی و پیمانکار باید حل شود.

ظلم بدی به ما کردند و حق‌مان را می خورند
آقای عزیزی که یک فرد سالمند است نیز در بین این اعضا حضور داشت و گفت: ۷۰ خانواده در این موضوع درگیر هستند و بیچاره شده اند، بنده ۷۵ سال سن دارم بدون بیمه و  خانه و... و تمام دارایی ام که یک خانه و مغازه و مقداری پول نقد بود گذاشتم و برای خرید این واحد هزینه کردم اما ما را به واحد خودمان راه نمی دهند. ظلم بدی به ما کردند و حق ما را می خورند.
آقای بیات که خود درگیر بیماری کرونا بود، با فاصله از جمعیت ایستاده بود و حق خود را طلب می کرد.

خرید خانه با اعمال شاقه
وی در این رابطه گفت: از اعضای تعاونی مسکن فرهیختگان اراک هستیم که از سال ۹۱ به عضویت این تعاونی در آمده ایم ولی متاسفانه بعد از گذشت حدود ۹ سال هنوز موفق به دریافت واحد خود نشده ایم. از سال ۹۸ هم اقساط بانک مسکن آغاز شده و اقساط را به تعداد ۲۶ قسط تاکنون پرداخت کرده ایم ولی نمی توانیم وارد خانه مان شویم.  به ارگان های مربوط مراجعه کردیم و دادگستری و استانداری و شهرداری و... هرکدام به نوعی در جریان این موضوع هستند اما تاکنون صدای ما شنیده نشده است.

بیات اضافه کرد: در این روند افراد زیادی آسیب دیده اند و بنده نیز در این ماجرا به سبب فشار عصبی ناشی از این شرایط که چشمم را درگیر کرد، در نهایت چشم چپم را از دست دادم. ما تقاضای رسیدگی به این وضع را از مسئولین داریم. ما در این کشور رای داده ایم و حق زندگی داریم انصافا حق ما این سبک زندگی نیست. متاسفانه به دلایل واهی و اختلاف شخصی دو نفر(پیمانکار و تعاونی) حق اینهمه خانواده ضایع شده است. خانه مبنای یک زندگی است ولی ما بعد از گذشت ۱۰ سال هنوز نتوانسته ایم مبنای زندگی خود را به دست آوریم.

تجمع کنندگان می گویند در جریان یکی از اعتراضات شان به پیمانکار و در جریان تلاش برای ورود به ساختمان با نگهبانانی که از سوی پیمانکار در محل حضور داشتند درگیر شده اند و نگهبانان در این دعوا از سلاح هایی همچون شوکر و قمه استفاده کرده اند. آنها می گویند فیلم های این درگیری موجود است اما ضاربین در دادگاه این مسئله را منکر شده اند.

آقای فراهانی که مدعی است در این درگیری دچار شکستگی در ناحیه سر شده بوده در تشریح ماجرا گفت: نیمی از وسایل زندگی بنده در این واحد گرفتار است، یکبار ساعت ۸ شب با تمام اعضا در محوطه مجتمع جلسه داشتیم که نگهبانان ساختمان انتخاب شده از سوی پیمانکار شروع به فحاشی کردند و سگ های وحشی را به جان مردم انداخته و با قمه و شوکر به جان مردم افتادند و سر بنده نیز با قمه شکسته شد و مدارک پزشکی آن نیز موجود است. افراد دیگری نیز مصدوم شدند. یک خانه خریدیم و باید جانمان را هم برای این خانه بگذاریم، یک مسئول به داد ما نمی رسد.

بعد از گذشت حدود یک ساعت و نیم از این تجمع، سرهنگ مختاری رئیس پلیس شهرستان اراک با حضور در میان تجمع کنندگان، ضمن ابراز همدردی با مردم، سعی در آرام کردن مردم داشت. وی از مردم خواست که نمایندگانی برای صحبت با مسئول ارشد استان معرفی کنند و تاکید کرد که هر درخواستی یک منطقی دارد و کار باید طبق منطق پیش رود.

سرهنگ مختاری همچنین دستور داد پرونده دعوای صورت گرفته بین اعضا و نگهبانان، به صورت ویژه بررسی شود.
مختاری به مردم گفت قرار است جلسه ای رسمی برگزار شود که باید پیمانکار نیز در آن حضور داشته باشد، وی در پاسخ به این نگرانی مردم که پیمانکار به جلسه نمی آید گفت: این پیمانکار از مدیرعامل وقت آذرآب که بزرگتر نیست! من به جلسه می آورمش و اگر نیامد، در آن جلسه هر چه که به نفع اعضا باشد اجرا می شود.

تشکیل جلسه برای بررسی و رفع مشکل
جمشید امیدی، سرپرست مدیریت تعاون اداره کل تعاون، کار ورفاه اجتماعی نیز پس از مدتی در بین مردم حاضر شد و گفت: روز گذشته به اتفاق مدیر مجموعه، موضوع را حضورا به اطلاع رئیس کل دادگستری رساندم و گفته شد که اختلاف بین شرکت تعاونی و پیمانکار وجود دارد و قرار نیست اعضایی که واحد آنها مشخص و وامشان تقسیط شده  با مشکل مواجه شوند.
وی اضافه کرد: مقرر شد جلسه ای ظرف این هفته یا هفته آینده در دادگستری تشکیل و موارد لازم بررسی شود تا بتوان با مصالحه واحدها را واگذار کرد تا موضوع تعیین تکلیف شود.

تجمع کنندگان خواستار برگزاری جلسه در همان روز بودند اما امیدی فرصت چند روزه برای برگزاری جلسه از مردم خواست و در همان تجمع از مردم خواست برگه ای را امضا کرده و به نمایندگان خود بدهند تا افرادی به نمایندگی از جمعیت، در جلسه حاضر شده و حق خود را از مسئولین طلب کنند. مردم از امیدی تاریخ دقیق برای برگزاری جلسه را خواستند اما امیدی گفت نمی توانم تاریخ دقیق به شما بدهم چراکه چنین قدرتی ندارم.

در این بین خانمی گفت حتما باید خودکشی صورت بگیرد تا به فکر مردم باشند؟ من روزی ۱۱ قرص اعصاب می خورم. از ابتدای آبان ماه تاکنون این دومین مورد اعتراضات در خصوص تعیین تکلیف مسکن در اراک است. مشکلات عجیب و غریبی که هزار و یکسال را به ذهن می آورند که مسئولان بسیاری باید آنها را پاسخ دهند.

حال باید دید جلسه ای که مسئولین در این تجمع وعده دادند چه زمانی برگزار می شود و چه دستاوردی برای این خانواده های بلاتکلیف خواهد داشتو آیا آنها بالاخره به حق قانونی خود می رسند یا خیر؟